سال تحصیلی را امسال در روز شنبه 14 سپتامبر 2013 شروع کردیم. کتابخانه مطالعات ایرانی دوباره مملو از آوای گرم کودکان بود. کودکان که بنظر می رسید در پایان تعطیلات تابستان هنوز آماده برگشت به نظم و انضباط مدرسه نبودند، شادمان از دیدن همکلاس های سال گذشته سالن کتابخانه را تبدیل به زمین بازی کردند. آنچه در شروع هر سال تحصیلی قلب ما را مملو از غرور می کند اینست که دانستن زبان و فرهنگ ایرانی فقط به نسل اول مهاجران محدود نشده است و حال نسل دوم و سوم مهاجران با شناخت فرهنگ و تاریخ اصیل خود با افتخار در پی یافتن جایگاه هویتی خود در کشورهای میزبان هستند. بیش از سی سال پیش زمانی که بسیاری از ما میهنمان را ترک می کردیم، هرگز نمی اندیشیدیم که سکونتمان در کشورهای بیگانه چندان به درازا بکشد که فرزندان و نوادگانمان کشور میزبان را کشور خود بدانند. امروز بیش از یک میلیون خانواده ایرانی در دنیا پراکنده اند و بسیاری از آنها هرگز برای اقامت دایم به ایران باز نخواهند گشت. زنده نگه داشتن زبان و فرهنک مان برای ما که در شرایطی زندگی می کنیم که نام ایران و ایرانی با تعصبات مذهبی گره خورده است، فرصتی خواهد بود تا به جهانیان نشان بدهیم که فرهنگ و تمدن ایرانی همواره فارغ از هرگونه تعصب و تندگرایی بوده است. همزیستی مسالمت آمیز میان گروههای مختلف اجتماعی ونیز پیروان مذاهب مختلف یکی از ارکان جامعه مدنی ایران از زمان کورش بزرگ بوده است، و در واقع فرهنگ اصیل ایران بدلیل عدم وابستگی های نژادی و زبانی و مهمتر از همه دینی در طول تاریخ یکی از ارکان متحد کننده ملیت های مختلف ایرانی بوده است. زبان فارسی نیز در طی قرنها یکی از مهمترین و جانشین ناپذیزترین ارکان وحدت مردم و تمامیت ارضی کشور ما بوده است. بین اقوام مختلف ایرانی که به زبان های مختلفی سخن می گویند فقط زبان فارسی است که می تواند گفت و شنود، همدلی و اتحاد برقرار کند. این گفت و شنود و همدلی به ویژه در لحظه های پرتنش که در طول تاریخ به کرات گریبانگیر کشور ما شده است ضرورت بیشتری می یابد. در این لحظات هیچ چیز نمی تواند جای زبان مشترک فارسی را بگیرد. به گفته احمد شاملو "زبان فارسی حتی در جریان ایلغارهای گوناگون و دراز مدت اعراب، مغولها، ترکها و ترکمنها هرگز خم به ابرو نیاورد. اقوام غیرفارسی زبان محدوده جغرافیایی ایران مانند مازندرانی، گیلک، آذربایجانی، لر، کرد، عرب، بلوچ، ترکمن و حتی کوچیدگان و کوچانیدگان ارمنی و آسوری حتی آنهایی که بطور مستقیم زیر فشارهای حکومت مرکزی از سرودن و نوشتن به زبان بومی خود ممنوع بودند هم توانستند با چنگ و دندان دست کم زبان شفاهی خود را حفظ نمایند". حال این به عهده ما است تا با زنده نگه داشتن زبان و هویت ایرانی در خارج کشور حس غرور و سربلندی را در کودکانمان بوجود آوریم تا آنها بتوانند با آگاهی از تاریخ و فرهنگ خود، مفتخر باشند از اینکه به تمدنی عظیم و فرهنگ و تاریخی غنی تعلق دارند
